Σε μια εποχή όπου η σχέση των πολιτών με τις αστυνομικές αρχές τίθεται ολοένα και περισσότερο υπό το μικροσκόπιο, ένα νέο περιστατικό φέρνει στο προσκήνιο σοβαρά ερωτήματα για τα όρια της εξουσίας και την προστασία των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων. Η υπόθεση της Δήμητρας Τάσσου, εκπαιδευτικού και γενικής γραμματέως του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Αθήνας «Ο Αριστοτέλης», συγκλόνισε την κοινή γνώμη όταν έγινε γνωστό πως οδηγήθηκε βίαια και χωρίς εξηγήσεις από την Πατησίων στο Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης, με τρόπο που – κατά μαρτυρίες – θύμιζε απαγωγή.
Η ίδια, μετά από εβδομάδες σιωπής και περισυλλογής, προχώρησε σε κατάθεση μήνυσης κατά των δύο αστυνομικών που εμπλέκονται στο περιστατικό, ζητώντας τη διερεύνηση έντεκα συνολικά αδικημάτων. Τι πραγματικά συνέβη εκείνο το απόγευμα; Πώς εξηγούν οι αρχές τη στάση τους; Και κυρίως, τι αποκαλύπτει αυτή η υπόθεση για την κατάσταση των θεσμών σήμερα;
Η αφήγηση της ίδιας: Από την Πατησίων στο Α.Τ. Κυψέλης
Το μεσημέρι της 25ης Ιουνίου, η Δήμητρα Τάσσου περίμενε τρόλεϊ σε στάση της Πατησίων. Δύο άνδρες με πολιτικά ρούχα την πλησίασαν απότομα, την άρπαξαν χωρίς να συστηθούν ή να της επιδείξουν κάποιο ένταλμα, και τη μετέφεραν με συμβατικό όχημα. Η ίδια περιγράφει τη σκηνή ως «βίαιη και τρομακτική», καθώς δεν είχε ιδέα ποιοι ήταν οι άνδρες που την προσήγαγαν. Όπως δήλωσε, θεώρησε αρχικά ότι πρόκειται για απαγωγή και ένιωσε άμεσο φόβο για τη ζωή της.
Η μεταφορά της στο Αστυνομικό Τμήμα Κυψέλης δεν συνοδεύτηκε από καμία ενημέρωση ή εξήγηση. Εκεί της αφαιρέθηκαν προσωπικά αντικείμενα και κρατήθηκε σε συνθήκες που χαρακτήρισε «προσβλητικές και ψυχολογικά καταπιεστικές». Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η κ. Τάσσου ήταν τότε μητέρα βρέφους λίγων εβδομάδων και είχε επείγουσα ανάγκη να επιστρέψει για να το θηλάσει – κάτι που αγνοήθηκε πλήρως από τους αστυνομικούς.
Η απελευθέρωσή της ήρθε ύστερα από κινητοποίηση εκπαιδευτικών, δημοσιογράφων και αλληλέγγυων που άρχισαν να δημοσιοποιούν το συμβάν στα κοινωνικά δίκτυα και να ζητούν εξηγήσεις.
Η απάντηση των αστυνομικών: «Λάθος ταυτοποίηση»
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρθηκαν από πλευράς αστυνομικών, η προσαγωγή οφείλεται σε λάθος ταυτοποίηση. Ισχυρίστηκαν ότι θεώρησαν πως η Δήμητρα Τάσσου ήταν άλλο άτομο για το οποίο υπήρχαν στοιχεία ή υπόνοιες. Ωστόσο, ακόμη και αν υπήρξε τέτοια σύγχυση, δεν δόθηκε καμία επίσημη συγγνώμη, ούτε εξηγήθηκε επακριβώς το σκεπτικό και η αλληλουχία των ενεργειών τους.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι: Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει «λάθος ταυτοποίηση» χωρίς έλεγχο ταυτότητας επί τόπου ή έστω στοιχειώδη επιβεβαίωση της ταυτότητας του προσώπου; Και γιατί έγινε χρήση βίας απέναντι σε μια γυναίκα άοπλη, μητέρα, χωρίς κανένα επιβαρυντικό στοιχείο;
Στις 4 Αυγούστου, η κ. Τάσσου, με τη νομική εκπροσώπηση των δικηγόρων Παλαιολόγο Παλαιολόγου και Κώστα Παπαδάκη, κατέθεσε επίσημη μήνυση κατά των δύο αστυνομικών, κατηγορώντας τους συνολικά για έντεκα αδικήματα:
- Παράνομη κατακράτηση
- Επικίνδυνη και απλή σωματική βλάβη
- Παράνομη βία
- Απειλή
- Προσβολή της τιμής (εξύβριση)
- Παράβαση καθήκοντος
- Ψευδής καταμήνυση
- Ψευδής κατάθεση (για την κατηγορία απείθειας που της απηύθυναν)
Οι συνήγοροι της υπογραμμίζουν ότι η υπόθεση αυτή δεν είναι μεμονωμένη, αλλά εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο αυξανόμενης αστυνομικής αυθαιρεσίας, το οποίο πρέπει να σταματήσει με άμεσες θεσμικές παρεμβάσεις και απόδοση ευθυνών.
Ο θεσμικός αντίκτυπος και οι κοινωνικές αντιδράσεις
Το περιστατικό δεν αφορά μόνο την προσωπική περιπέτεια μιας πολίτισσας, αλλά αγγίζει τον πυρήνα της σχέσης κράτους και πολίτη. Εκπαιδευτικοί σύλλογοι, συλλογικότητες, ακόμα και διεθνείς οργανώσεις έχουν εκφράσει την ανησυχία τους για την αύξηση τέτοιων περιστατικών, ιδιαίτερα όταν συνοδεύονται από συγκάλυψη, απουσία απολογίας και συνεχιζόμενη απουσία λογοδοσίας.
Η Ελληνική Αστυνομία δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση μέχρι στιγμής για το περιστατικό. Ωστόσο, το ζήτημα πλέον βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης, και η κοινή γνώμη παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις επόμενες κινήσεις.
Η περίπτωση της Δήμητρας Τάσσου δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική τραυματική εμπειρία, αλλά αποτυπώνει – με τρόπο ηχηρό – τον κίνδυνο που διατρέχει η ίδια η δημοκρατία όταν εξουσίες λειτουργούν χωρίς έλεγχο και όρια. Η μήνυσή της δεν είναι μόνο μια πράξη υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς της, αλλά και μια γενναία πρωτοβουλία για την υπεράσπιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων όλων μας.
Η Δικαιοσύνη έχει τώρα το λόγο. Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό, αλλά κρίσιμο: Θα υπάρξει απόδοση ευθυνών ή θα μείνει και αυτή η υπόθεση στο αρχείο, όπως τόσες άλλες; Η απάντηση θα καθορίσει πολλά περισσότερα απ’ ό,τι ίσως φανταζόμαστε.
