Dolofonia Palest

Η φρίκη της πείνας και της βίας στα κέντρα βοήθειας της Γάζας

Σε μία από τις πιο σκοτεινές ημέρες της σύγχρονης ιστορίας της Γάζας, οι εικόνες που μεταδίδονται από τα σημεία διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας δεν θυμίζουν μόνο πόλεμο – θυμίζουν μαζική εκτέλεση. Παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι στέκονταν για ώρες στην ουρά για λίγο ρύζι, ψωμί και νερό. Αντ’ αυτού, βρήκαν θάνατο κάτω από τις ερπύστριες ισραηλινών αρμάτων ή τα διασταυρούμενα πυρά που, όπως καταγγέλλουν μάρτυρες και γιατροί, έπεσαν χωρίς προειδοποίηση.

Η Χαν Γιουνίς βυθίζεται στο αίμα

Το απόγευμα της Δευτέρας 17 Ιουνίου, στη νότια πόλη Χαν Γιουνίς, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί για να παραλάβουν βασικά τρόφιμα από αποστολή βοήθειας. Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η διανομή, ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις – με τανκς και drones – άνοιξαν πυρ. Ο τελικός απολογισμός, σύμφωνα με το παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας, ανέρχεται σε τουλάχιστον 70 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, πολλοί από τους οποίους ακρωτηριάστηκαν ή υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα.

Όπως περιέγραψε μάρτυρας στο BBC:
«Ήμασταν με τα παιδιά μας για λίγο φαΐ. Ξαφνικά, είδαμε κορμιά να σωριάζονται στο έδαφος. Ούτε φωνές, ούτε προειδοποιήσεις. Σαν να μας θεώρησαν απειλή επειδή πεινάμε».

Νέο μακελειό στην Salahuddin Road

Λίγες ώρες αργότερα, παρόμοιο σκηνικό εξελίχθηκε στην οδό Salahuddin, όπου άνθρωποι περίμεναν σε διαφορετικό σημείο βοήθειας. Τουλάχιστον 51 ακόμη άτομα σκοτώθηκαν, ενώ δεκάδες τραυματίστηκαν από άρματα μάχης που, σύμφωνα με αυτόπτες, άνοιξαν πυρ «χωρίς εμφανή λόγο». Ανάμεσά τους, 12 παιδιά και 8 γυναίκες.

Το Ισραήλ αρχικά δεν αποδέχθηκε άμεση ευθύνη, αναφέροντας ότι «διεξάγεται εσωτερική έρευνα». Ωστόσο, σε παρόμοιες υποθέσεις τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, οι έρευνες δεν κατέληξαν σε επίσημη απόδοση ευθύνης, ούτε σε τιμωρία. Η διεθνής κοινότητα αρχίζει να μιλά πια ανοιχτά για συστηματική στοχοποίηση αμάχων.

Η GHF και οι σκοτεινές διαστάσεις της “ανθρωπιστικής βοήθειας”

Η βοήθεια διανέμεται από την Gaza Humanitarian Foundation (GHF), έναν φορέα με αμφιλεγόμενο ρόλο, που λειτουργεί ανεξάρτητα από τον ΟΗΕ και την UNRWA. Η GHF δημιουργήθηκε ύστερα από συμφωνία ΗΠΑ–Ισραήλ για «ανεξάρτητη διανομή» εντός της Γάζας. Ωστόσο, σύμφωνα με διεθνείς παρατηρητές και την Ύπατη Αρμοστεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ο οργανισμός αυτός παρακάμπτει τις διεθνείς προδιαγραφές, δεν εγγυάται ασφάλεια και ενδέχεται να χρησιμοποιείται ως εργαλείο ελέγχου μετακίνησης πληθυσμού.

Η ίδια η Ύπατη Αρμοστεία δήλωσε την Τρίτη πως:
«Το να συγκεντρώνεις εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένους ανθρώπους χωρίς προστασία και χωρίς συντονισμό με διεθνείς φορείς, αποτελεί συνταγή για μαζική καταστροφή – όχι βοήθεια».

Νοσοκομεία χωρίς φάρμακα, άνθρωποι με μισή ζωή

Μετά τα χτυπήματα, τα ελάχιστα εναπομείναντα νοσοκομεία στη Γάζα – χωρίς ρεύμα και φαρμακευτικό εξοπλισμό – πλημμύρισαν από ακρωτηριασμένους, παιδιά με εγκαύματα, και τραυματίες που περιμένουν επί ώρες στο έδαφος. Γιατροί δήλωσαν πως το 30% των τραυματιών δεν είχαν καμία ελπίδα επιβίωσης λόγω έλλειψης βασικών υλικών.

«Είμαστε γιατροί και πλέον απλώς παρακολουθούμε τον θάνατο», είπε συγκλονισμένος ο δρ. Ασράφ αλ Κίντρα στην Washington Post.

Αντίδραση ή απάθεια;

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, καταδίκασε τα περιστατικά ως «επαναλαμβανόμενα εγκλήματα κατά αμάχων». Η Διεθνής Αμνηστία, η Human Rights Watch και άλλοι οργανισμοί ζήτησαν ανεξάρτητη διερεύνηση και λήψη μέτρων, τονίζοντας ότι πρόκειται για “κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.”

Ωστόσο, οι βασικοί σύμμαχοι του Ισραήλ – Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο και Γερμανία – αρκέστηκαν σε “ανησυχίες” χωρίς να προτείνουν κυρώσεις ή εμπάργκο όπλων. Πολλοί μιλούν για σιωπηλή συνενοχή στη βία.

Ανθρωπιστική κρίση με πολιτικό πρόσημο

Η Γάζα, αυτή τη στιγμή, δεν είναι μόνο πεδίο μάχης. Είναι μια παγίδα πείνας, ένας τόπος χωρίς καταφύγιο, όπου η ανάγκη για ένα καρβέλι ψωμί μπορεί να κοστίσει τη ζωή. Οι επιθέσεις στα σημεία διανομής βοήθειας δεν είναι τυχαία συμβάντα, αλλά φαίνεται πως εντάσσονται σε μια ευρύτερη στρατηγική εξαναγκασμού και ελέγχου του πληθυσμού.

Η σιωπή, η αδράνεια και η επιλεκτική αγανάκτηση δεν μπορούν πλέον να καλύψουν τα αποτρόπαια εγκλήματα που εκτυλίσσονται καθημερινά. Για τον λαό της Γάζας, ο πόλεμος δεν είναι απλώς μια στρατιωτική επιχείρηση. Είναι καθημερινότητα – και, πλέον, η ίδια η επιβίωση μοιάζει με πράξη ηρωισμού.

Facebook
Twitter
LinkedIn